در واقع چرم و وسایلی که از چرم تشکیل‌شده باشد , به قدری دوچندان بوده است که وسایل متعددی از ابزار و پوشاک آقایان را دربرگیرنده می شده‌است .
وجود کلمه و واژه هایی نظیر ادیم , کیمخت , ساغری , تیماج , سختیان در گویش فارسی قبلی از اسلام و همینطور وجود کلمه و واژه هایی مربوط به وسایل و ابزارهای چرمی مثل سختک , کمربند , انگشتیان , مشک و … در متن‌ها پهلوی نشان دهنده استفاده گسترده از چرم در کشور‌ایران پیش از اسلام است .
کاربرد های دیگر چرم در کشور ایران باستان
به متن ابن یمین , ایرانیان باستان از پوست حیواناتی مثل گاومیش , گاو و گوسفند برای نوشتن بر روی آن استفاده می کردند و ابن یمین در متن هایش به نوشتن دستور های داریوش بر روی چرم اشاره نموده است .
سازه بر بعضی احادیث , اوستا را بر دوازده هزار قطعه پوست گاو متن بودند . هچنین پوست متن هایی که در اورامان کردستان یافت شده و در موزه بریتانیا مراقبت میشود , نشان دهنده استفاده از پوست برای نگارش در عصر اشکانیان است .
اهمیت چرم برای انسانها
بشر در به عبارتی روزهای اول سکونتش بر روی زمین به خاصیت و اهمیت پوست حیوان ها پی موفقیت و به همین منظور از آن برای مصارفی زیرا پوشاک , کفش , زیر انداز و … استفاده جست .
اگر چه آدم در صدر پوست را به طور ناپخته مورد استفاده قرار می اعطا کرد البته به مرور زمان به حرفه مراقبت و دباغی پوست و تبدیل آن به چرم پی پیروزی .
این اهمیت به قدری خاص و شایان توجه بوده است که روی یک نگارگری کهن نو کشف شده در غارها به اسم “ چتل هوبوک ” از ۵۷۵۰ سال قبلی از تولد تصویر شکارگری در حالا رقص با یک لنگ از پوست پلنگ دیده میشود .
نکته مهمی که با اعتنا به شواهد و قرائن جان دار نظیر اشیای بدست آمده از دوران دیرباز و همینطور مجسمه ها , نقش پررنگ ها و نگارگری ها می شود به آن اشاره نمود , استفاده از چرم به طور روزانه بوده است ; به عبارت دیگر چرم به صورت دایم در معاش آدم نقش داشته و به عمل می رفته است .
این کاربرد گهگاه در پوشاک , خصوصاً کفش شکارچیان و جنگجویان و گهگاه برای افسار و یراق آلات حیوان ها و وقتی هم برای ساخت ظروف بوده است .
“ آرتور اپهام پوپ ” در کتاب شاهکارهای هنر جمهوری اسلامی ایران , در خصوص بعضا از این ظروف این دسته می نویسد :
“ صورت ظرف های سفالین دیر باز در کشور ایران باستان اکثر زمان ها از صورت ظرف هایی که با مواد دیگر ( چوب , چرم , حصیر ) تشکیل شده و آدم هزاران سال پیش از آن که سفال سازی را ابتکار نماید , آنان‌را به عمل برده بود , تقلید میشود .
استکان استوانه ای صحیح به صورت ظرف های چوبی است و گمیج گود از انواع ظروف چرمین تقلید شده‌است .
ته کاسه صورت آن مثل کیسه ی چرمی است که از باطن کوبیده می‌شد تا طاقت فرسا شود و رطوبت به آن اثر نکند . نصیب نگارگری شده دهانه آن مشابه درزی است که تسمه ی چرمی به آن وصل می‌شد و آن را تنگ می کشیدند تا دهنه ی ظرف بسته شود . ”
خوشبختانه مرز و بوم ما از دیر باز در استفاده و بکارگیری این پوست های گران بها بخشی از پیشگامان عالم بوده است و به بها این پوست ها خیلی زودتر از سایر ی اقوام پی برده و آن را مورد استفاده قرار داده است .